Este é un relato curto de Iria Guillemet inspirado no conto de Castelao " O pai de Migueliño", esperemos que vos guste.
A FOTO MISTERIOSA
Iria Guillemet
Cada mañá de cada día Migueliño levantábase da cama e pasaba por aquel longo corredor que o levaba ata a cociña. Ese corredor era importante para Migueliño xa que alí estaba colgada a foto da muller máis fermosa que podía ter visto na súa vida.
Cada vez que pasaba por aquel camiño fitaba atentamente aquela foto que tanto lle gustaba. Podía quedarse longas horas mirando aquela fermosa muller sin ningún reparo. Pero aquela mañá foi diferente a todas as anteriores. Migueliño levantouse da cama, púxose a roupa dos domingos e saíu a aquel longo corredor para poder ver de novo aquela foto. El mirábaa atento, sen perder ningún detalle daquela fermosura ata que unha voz o sacou do seu trance.
- Migueliño ¿ que fas mirando a miña foto de gradación?- preguntou Maite, a súa nai-
-¿ Esta muller tan fermosa es ti?-dixo sorprendido-
- Claro que son eu, ¿quen senón?, e ti herdaches toda a miña beleza.
A súa nai tiña razón, Migueliño era igual ca ela. Despois de aquel momento todas as mañás levantábase coma sempre para mirar a foto, pero esta vez cun enorme sorríso demostrando así o orgulloso que estaba da súa nai.
Cada mañá de cada día Migueliño levantábase da cama e pasaba por aquel longo corredor que o levaba ata a cociña. Ese corredor era importante para Migueliño xa que alí estaba colgada a foto da muller máis fermosa que podía ter visto na súa vida.
Cada vez que pasaba por aquel camiño fitaba atentamente aquela foto que tanto lle gustaba. Podía quedarse longas horas mirando aquela fermosa muller sin ningún reparo. Pero aquela mañá foi diferente a todas as anteriores. Migueliño levantouse da cama, púxose a roupa dos domingos e saíu a aquel longo corredor para poder ver de novo aquela foto. El mirábaa atento, sen perder ningún detalle daquela fermosura ata que unha voz o sacou do seu trance.
- Migueliño ¿ que fas mirando a miña foto de gradación?- preguntou Maite, a súa nai-
-¿ Esta muller tan fermosa es ti?-dixo sorprendido-
- Claro que son eu, ¿quen senón?, e ti herdaches toda a miña beleza.
A súa nai tiña razón, Migueliño era igual ca ela. Despois de aquel momento todas as mañás levantábase coma sempre para mirar a foto, pero esta vez cun enorme sorríso demostrando así o orgulloso que estaba da súa nai.
No hay comentarios:
Publicar un comentario